Anneler günü her gün...
16 Mayıs 2018, Çarşamba 10:14 Geçtiğimiz pazar anneler gününü kutladık, annelerimize duygularımızı ifade ettik, paylaşımlar yaptık, sevgi sözcükleriyle mutlu etmeye çalıştık onları. Annesini kaybedenleri üzdük belki biraz, farkında olmadan, içlerini sızlattık.
Ertesi gün herşey normale döndü, gün bitince anne sevgimiz özlemimiz de bitti mi? Bir güne sığdırabildik mi anne sevgimizi ? Bir telefon, bir ziyaret, bir hediyeyle görevimizi mi yerine getirdik ? Görev olarak mı gördük, içimizden geldiği için mi yaptık ? Anneler günü haricinde içimizden gelip sevdiğimizi söylüyor muyuz annelerimize ? Yanına gidip sarılabilecek kadar şanslıyken sarılıp, öpüyor muyuz ? Sevdiğimizi söylüyor muyuz? Duygularımızı ifade edebilmek için bizi birilerinin dürtmesi mi gerekiyor ? İçimizden gelmiyor mu ?
Hiç nedensiz annemize sarılıp, sevdiğimizi söylesek, öpüp koklasak, içimizden gelse bence daha çok mutlu ederiz diye düşünüyorum. Annelerimiz baş tacımız elbette. Ama sevdiğimiz kişilere sevgimizi ifade etmek her zaman iki tarafa da iyi gelmez mi ? Sadece sözle değil tabi sevgi, bir bakış, bir davranış, söylediklerimizin pekişmesi için de gerekli bence. İnsan net olmalı aslında, ne düşünüyorsa o. Geçen televizyonda bir hocayı izliyorum, sevmiyorsanız sevmediğinizi söyleyin, sevmediğiniz halde seviyormuş gibi yaparsanız iki yüzlü davranmış olursunuz diyor. Ne güzel söylüyor aslında, bazen birilerini üzmemek için idare etmeye çalışıyoruz ya, kırmayayım diye bu defa kendimize yakıştırmıyoruz, rahatsız oluyoruz, bir sürü yük alıyoruz sırtımıza, gerçi bu benim için pek geçerli değil, ben kimsenin yüzüne söyleyemeyeceğim şeyi arkasından söylemem felsefesini kendime uzun süredir ilke edinmiş biriyim, bunu yakın çevrem de gayet iyi bilir. Bana da aynı yaklaşımda bulunulmasını isterim çünkü.
Düşünsenize bir anne evladını dünyaya getirebilmek, büyütebilmek, yetiştirebilmek için ne mücadeleler veriyor, evlatlar bu sevgiyi anne baba olana kadar pek de anlayamıyorlar gibi geliyor bana, anladıklarını düşünseler de. Herşeyi annelerine sorsalar da, en İyi onlar biliyor herşeyi nedense ? Bu arada annelerin de kendilerini güncellemesi gerekiyor tabi, evlatlarına yetebilmek için. Nesil farkını ortadan kaldıramayız ama, zamanın farkına varıp da evlatlarımızı daha iyi anlayabilirsek, evlatlarımızın da işini kolaylaştırıyoruz. Yaşlandıkça huysuzlaşmayalım yani, kimseye hayatı zorlaştırmayalım .
Bu arada bütün bu kutlamalar için de hiç üzerine alınmayanlar var, anneler günü kutlamalarında babalar, babalar günü kutlamalarında da anneler. Hele bir de bir taraf ihmal edilmişse vay ihmal edenin haline.
İlk defa bu yıl anneler gününü kutlayan anneler var, yeni anne olanlar, bebeği karnında doğumu bekleyen anneler. Onlar daha fazla anlamlandırıyorlar belki, anneler gününü, hiç unutamayacakları bir anı olarak. Aslında anne olarak en büyük hediye kucaklarında. Koşulsuz sevmek, için içine sığmamak, sadece yavrunu düşünmek, onun kalp atışıyla, gülümsemesiyle mutlu olmak, Rabbim isteyen herkese nasip etsin anne olmayı.
Annelik, dünyaya getirip, beslemek, büyütmek, fiziksel ihtiyaçlarını gidermekten ibaret değil tabi ki. Evladınıza sevginizi en iyi şekilde verip, ruhunu doyurabiliyorsanız, geleceğe hazırlayıp, sorumluluk verip, ayakları üzerinde durmasını sağlayabiliyorsanız, akademik başarısını geliştirebilmek için altyapı oluşturabiliyorsanız, çocuğunuza yetebiliyorsanız, aynı dili konuşabiliyorsanız, onu her yaşta anlayabiliyorsanız o zaman gerçek bir annesiniz bence. Gerçekçi yetiştirebiliyorsanız, çözüm odaklı düşünmesini sağlayabiliyorsanız, kriz anlarında soğukkanlı bir şekilde sorun çözecek yetenekleri kazandırabildiyseniz ne mutlu size.
Anneler olarak vatana, millete hayırlı evlatlar yetiştirebiliyorsak, istikrarlı, kararlı, güçlü, saygılı, sevecen. Büyüğünü, küçüğünü bilen, karşısındakine değer veren. Kendi düşüncelerini çekinmeden söyleyebilen, baskılardan etkilenmeyen, kendisi de baskıcı olmayan, kişilikler kazandırabiliyorsak helal olsun bize.
Herşey gönlünüzce olsun…
Ertesi gün herşey normale döndü, gün bitince anne sevgimiz özlemimiz de bitti mi? Bir güne sığdırabildik mi anne sevgimizi ? Bir telefon, bir ziyaret, bir hediyeyle görevimizi mi yerine getirdik ? Görev olarak mı gördük, içimizden geldiği için mi yaptık ? Anneler günü haricinde içimizden gelip sevdiğimizi söylüyor muyuz annelerimize ? Yanına gidip sarılabilecek kadar şanslıyken sarılıp, öpüyor muyuz ? Sevdiğimizi söylüyor muyuz? Duygularımızı ifade edebilmek için bizi birilerinin dürtmesi mi gerekiyor ? İçimizden gelmiyor mu ?
Hiç nedensiz annemize sarılıp, sevdiğimizi söylesek, öpüp koklasak, içimizden gelse bence daha çok mutlu ederiz diye düşünüyorum. Annelerimiz baş tacımız elbette. Ama sevdiğimiz kişilere sevgimizi ifade etmek her zaman iki tarafa da iyi gelmez mi ? Sadece sözle değil tabi sevgi, bir bakış, bir davranış, söylediklerimizin pekişmesi için de gerekli bence. İnsan net olmalı aslında, ne düşünüyorsa o. Geçen televizyonda bir hocayı izliyorum, sevmiyorsanız sevmediğinizi söyleyin, sevmediğiniz halde seviyormuş gibi yaparsanız iki yüzlü davranmış olursunuz diyor. Ne güzel söylüyor aslında, bazen birilerini üzmemek için idare etmeye çalışıyoruz ya, kırmayayım diye bu defa kendimize yakıştırmıyoruz, rahatsız oluyoruz, bir sürü yük alıyoruz sırtımıza, gerçi bu benim için pek geçerli değil, ben kimsenin yüzüne söyleyemeyeceğim şeyi arkasından söylemem felsefesini kendime uzun süredir ilke edinmiş biriyim, bunu yakın çevrem de gayet iyi bilir. Bana da aynı yaklaşımda bulunulmasını isterim çünkü.
Düşünsenize bir anne evladını dünyaya getirebilmek, büyütebilmek, yetiştirebilmek için ne mücadeleler veriyor, evlatlar bu sevgiyi anne baba olana kadar pek de anlayamıyorlar gibi geliyor bana, anladıklarını düşünseler de. Herşeyi annelerine sorsalar da, en İyi onlar biliyor herşeyi nedense ? Bu arada annelerin de kendilerini güncellemesi gerekiyor tabi, evlatlarına yetebilmek için. Nesil farkını ortadan kaldıramayız ama, zamanın farkına varıp da evlatlarımızı daha iyi anlayabilirsek, evlatlarımızın da işini kolaylaştırıyoruz. Yaşlandıkça huysuzlaşmayalım yani, kimseye hayatı zorlaştırmayalım .
Bu arada bütün bu kutlamalar için de hiç üzerine alınmayanlar var, anneler günü kutlamalarında babalar, babalar günü kutlamalarında da anneler. Hele bir de bir taraf ihmal edilmişse vay ihmal edenin haline.
İlk defa bu yıl anneler gününü kutlayan anneler var, yeni anne olanlar, bebeği karnında doğumu bekleyen anneler. Onlar daha fazla anlamlandırıyorlar belki, anneler gününü, hiç unutamayacakları bir anı olarak. Aslında anne olarak en büyük hediye kucaklarında. Koşulsuz sevmek, için içine sığmamak, sadece yavrunu düşünmek, onun kalp atışıyla, gülümsemesiyle mutlu olmak, Rabbim isteyen herkese nasip etsin anne olmayı.
Annelik, dünyaya getirip, beslemek, büyütmek, fiziksel ihtiyaçlarını gidermekten ibaret değil tabi ki. Evladınıza sevginizi en iyi şekilde verip, ruhunu doyurabiliyorsanız, geleceğe hazırlayıp, sorumluluk verip, ayakları üzerinde durmasını sağlayabiliyorsanız, akademik başarısını geliştirebilmek için altyapı oluşturabiliyorsanız, çocuğunuza yetebiliyorsanız, aynı dili konuşabiliyorsanız, onu her yaşta anlayabiliyorsanız o zaman gerçek bir annesiniz bence. Gerçekçi yetiştirebiliyorsanız, çözüm odaklı düşünmesini sağlayabiliyorsanız, kriz anlarında soğukkanlı bir şekilde sorun çözecek yetenekleri kazandırabildiyseniz ne mutlu size.
Anneler olarak vatana, millete hayırlı evlatlar yetiştirebiliyorsak, istikrarlı, kararlı, güçlü, saygılı, sevecen. Büyüğünü, küçüğünü bilen, karşısındakine değer veren. Kendi düşüncelerini çekinmeden söyleyebilen, baskılardan etkilenmeyen, kendisi de baskıcı olmayan, kişilikler kazandırabiliyorsak helal olsun bize.
Herşey gönlünüzce olsun…