Aile Neden Önemli ?

Aile ! Nedir aile, herkes için aynı anlamı ifade edebilir mi, aynı duyguları hissettirebilir mi?

Aile ilişkileriniz nasıl?

Yeterince vakit ayırabiliyor musunuz ailenize ?

Hepsinden önemlisi bir aileniz var mı ? Farkında mısınız aileniz olduğunun?

Yakınlarımızın kıymetini biliyor musunuz , yoksa kaybettikten sonra mı anlıyoruz ?

Geçmişe dönüp baktığımızda ihmallerimizle ilgili pişmanlıklarımız var mı?



Hangi yaşta ve konumda olursak olalım, anne baba denince akan sular duruyor herhalde bir çoğumuz için. Onların yanındayken kendimizi daha güvende hissettiğimiz için belki, belki de kendimizi hep çocuk hissettiğimiz için. Anne babalar hep verici oldukları için, evlatlar çevresindeki herkesin de kendisine anne babasının davrandığı gibi davranacağını bekliyor. Vermeden almak istiyor. Küçükken iyi tamam da büyüdükçe işler bozuluyor biraz. Okul , arkadaş , iş derken çevre genişliyor, yaşla birlikte davranışlar da büyüyor, dengeleyebiliyorsanız ne ala, ama hep karşınızdakinden beklentiniz devam ediyorsa hayal kırıklıkları başlıyor.

Anne babalar çocuklarına kıyamıyorlar, pamuklara sararak, bir fanus içinde yetiştiriyorlar . Aile dışından birileriyle muhatap olmaya başlayınca, aile içindeki davranışların devam etmesi bekleniyor, doğal olarak. Ama herkes ana kuzusu ! Herkes aynı şeyi bekliyor . Siz diğerinden daha kıymetli, ya da daha az kıymetli değilsiniz ki !

Okula başladığınızda öğretmeniniz niye sizin çocuğunuza diğer çocuklardan daha farklı davransın, diğer çocuklar ana kuzusu değil mi ?

Anne babasına her istediğini yaptırmaya alışmış, çocuklar, toplum içine girdiklerinde neden sus pus oluyorlar . Ya da anne babalarının hadi göster hünerlerini teyzelere , amcalara nidalarına kulak asmıyorlar. Biz çocuklarımızın birer birey olduğunu, kendi istekleri doğrultusunda hareket edeceklerini ne zaman öğreneceğiz ? Ayrıca çocukları kendimize bağımlı yetiştirmekten ne zaman vaz geçeceğiz ? Onların kendi ayakları üzerine durabilen, kendilerini ifade edebilen k, güçlü bireyler olarak yetiştirmek için daha ne kadar bekleyeceğiz ?

Anne babalar, anne baba olmaya hazırlar mı aslında ! Çocuğuna ya da çocuklarına nasıl davranmaları gerektiğini  biliyorlar mı ? Annelik öğrenilmiyor aslında yavrunuzu kucağınıza aldığınızda kendinizi dünyanın en mükemmel annesi hissediveriyorsunuz. Hel bir de özverili, fedakar , vicdanlı bir anneyseniz, çocuğunuz yaşadı demektir. Çalışıyor bile olsanız, ne kadar yoğun çalışırsanız çalısın, çocuğunuzun ihtiyacı olduğunda yanında oluveriyorsunuz, onunla geçirdiğiniz zamanı en kaliteli şekilde değerlendirmeyi başarabiliyorsunuz . Hiç de bahane üretmiyorsunuz, karşılıklı bağlarınızı güçlendiriyorsunuz, bahane üretmeden.

Aynı şey babalar için de geçerli , tanıdığım öyle babalar varki bir çok anneye taş çıkartır, evlatlarıyla ilgilenme konusunda. Eşinden boşanmış, genç bir baba oğlunun eğitimi için verdiği nafakayı, annenin çocuğa hiç ihtiyacı olmadığı halde kıyafet aldığını, oysa gelişimine yardımcı olacak materyallar alsa çocuk için daha iyi olacağını söylüyordu. Haklı, ama anne bunu düşünebilecek bilinçte değilse yapacak bir şey yok. Baba kendi başına çırpınıyordu, oğlunu büyütebilmek için.

Bazen de çocuğu belli bir yaşa gelince kendi haline bırakıyoruz, onun ihtiyaçlarına duygusal anlamda cevap veremiyoruz, geleceği için rehberlik yapamıyoruz. Bu da çocuğumuza yetemediğimiz için oluyor elbette. Anne baba da kendisini sürekli güncellemeli . Çocuklar ve gençler kendi aralarında yaptıkları esprileri anlamadığımız zaman, bizimle iletişimlerini bile azaltıyorlar, annem babam beni anlamıyor diye. Beğenmiyorlar, her yaşın özelliği var tabi, bir de salgılanan hormonlar !

Her anne baba çocuğu kendisini dinlesin, sözünden çıkmasın istiyor . Biz çocuklarımızı ne kadar dinliyoruz , anlamaya çalışıp, onların isteklerine değer veriyoruz . Çocuk nasılsa unutur demeden.

Çocuklar unutmuyorlar inanın bizim onlara yaptıklarımızı , onlar da aynen bize yapıyorlar . Küçükken anne babasıyla vakit geçiremeyen çocuk, kendisi anne baba olduğunda çocuklarıyla vakit geçiremiyor, anne babasını arayıp sormuyor bile zaten . İş yoğunluğu, stres, yorgunluk , vakit bulamama herkesin dilinde moda olmuş, herkes bundan şikayetçi, e oluru da var, sığınalım arkasına.

Nereye kadar, bahaneler , aileyle geçirilen zamanın , sevdiklerinizle geçirilen mutlu anların, aile büyüklerini hatırlayıp hal, hatır sormanın feyzi başka ne ile kıyaslanabilir ki !

Bir de alınganlık mevzusu var tabi, herkes ilk adımı karşısındakinden bekliyor, ya sen at ilk adımı niye bekliyorsun ki. Cevap bulursan ne ala, bulamazsan da onun ayıbı , boşver sıkma canını.

Biz ailemiz de o kadar çok kayıplar yaşadık ki , düşünüyorum ben hepsine gereken zamanı ayırmışım, üzerime düşenleri elimden geldiğince yapmaya çalışmışım , bir çok mücadele vermişim, hala da veriyorum . Ama çok şükür ki geriye dönük hiç pişmanlığım yok, kimseye borçlu kalmamışım.

Aile ile vakit geçirildiğinde zamanın nasıl geçtiğini anlamıyor insan, çocukluğuna dönüyor, gençliğine dönüyor . Birçok duyguyu aynı anda yaşayabiliyor . Koşuşturmalarda vakit bulamıyoruz bazen, bir vesileyle toplanıldığında aile büyüklerindeki mutluluğu görmeye değer zaten, o kalabalıkta benim ailem diye nasıl gururlanılıyor. Çocuklar anne babalarıyla ilgili hiç bilmediği yönlerini anılarını öğreniyor.

Herkese ailesiyle mutluluklar diliyorum.